دلایل عدم موفقیت صنعت نمایشگاهی در ایران

 

صنعت نمایشگاهی یکی از صنایع پایه و دارای درجه تاثیرگذاری بالا بر رشد تولید ناخالص ملی است.

این صنعت و همچنین غرفه سازی نمایشگاهی یکی از شیوه های مدرن در بخش توزیع است که توجه جدی به آن می تواند راهکار مناسبی برای نوسازی سیستم توزیع فرآورده (کالا یا خدمات ) در ایران بشمار آید.

اهمیت این مسأله زمانی بهتر درک می شود که به مقایسه سیستم توزیع ایران با کشورهای پیشرفته بپردازیم.

سهم توزیع از قیمت فروش در ایران بالاتر از متوسط جهانی است. سیستم توزیع ایران فاقد مکانیزم های لازم برای بهبود کیفیت است.

وجود واسطه های غیر ضروری در بخش توزیع ، ضرورت حضور فیزیکی خریدار و کالا در محل کار فروشنده هزینه های زمانی برای یافتن کالای با کیفیت و . . . از جمله مشکلات شیوه های توزیع ایرانی هستند که گسترش صنعت نمایشگاهی می تواند به رفع آن کمک کند، اما این صنعت نیز در عمل نتوانسته از مدارهای سنتی و تکراری، خارج شده و نقشی جدی در نوسازی سازمان توزیع ایجاد کند.

 

مدیریت ویژه ای که بر صنعت  و  تجهیزات نمایشگاهی ایران حاکم است ، درآمدهای کوتاه مدت برای این صنعت را در نظردارد و گسترش بازرگانی را مد نظر قرار نمی دهد.

این نگرش باعث می شود، نمایشگاه های فروش در تصمیمگیری های مدیریتی ارحجیت داشته باشند، چرا که می توانند درآمد زایی آنی داشته باشند.

 نمایشگاه هایی که محل مناسبی برای تبادل اطلاعات تجاری، گسترش ارتباط میان بخش های مختلف تولید و تجارت و آشنایی باشیوه های نوین تولید وتوزیع و . . . باشند ، به رغم اینکه می تواند تاثیر مثبتی بر رشد اقتصاد ملی داشته باشند مغضوب واقع می شوند .

 یکی دیگر از ضعف های صنعت نمایشگاهی در ایران کم توجهی به آموزش است اینآموزش باید به شیوه های مختلف و برای تمام افراد مرتبط با صنعت نمایشگاهی نظیر مدیران کارکنان خدماتی ورفاهی ، بخش تاسیسات، غرفه آرایی ، غرفه داران ، فعالان عرصه تبلیغات، مطبوعات و حتی بازدیدکنندگان تعمیم یابد.

 

ضعف بعدی نمایشگاه های ایران ، فقدان برنامه ریزی درازمدت و اعلام تقویم های نمایشگاهی برای دوره های زمانی محدود است. از سویی تغییراتی که در آخرین روزها رخ می دهد، نشانه ضعف بخش بازارشناسی درنمایشگاه است و از سوی دیگر برگزاری نمایشگاه ها به صورت کوتاه مدت که در اختیار مجریان بخش خصوصی قرارمی گیرد، آنها را ازبرنامه ریزی و کسب مهارت های حرفه ای باز می دارد. مساله بعدی تخصیص نادرستیارانه ای است.

اگر دولت و مجلس تمایل به توسعه صادرات غیرنفتی دارند ، بهتر است به جای ارائه مستقیم یارانهبه صادرکنندگان ، زمینه های ارتباط تجاری آنها مانند نمایشگاه ها را توسعه دهند.

اگر بپذیریم برای توسعه صادرات نمایشگاه یک ضرورت است پس پرداخت یارانه برای شرکت در نمایشگاه های خارج از کشور هم یک ضرورت بشمار می رود.

در برنامه ریزی نمایشگاه ها یکی از اصول رایج در سطح بین المللی ، تثبیت نمودن زمان برگزاری هر نمایشگاه است تا بازدیدکنندگان تقریبا با محدوده زمانی هر نمایشگاه آشنا شوند.